devamı var...

bugün acaip yorgunum, kesilmeyen bir baş ağrım var, ayağımda ağrıyor.. gitgide artan bir şiddetle, ve eklemlerim yine hızla sızlıyor. insan canı sıkkınken daha mı kendini dinliyor ki diyorum? bunlar mutluykeen, eğleniyorken de devam eden rahatsızlıklarım... ameliyat deniyor.. ama iyileşeceğime inanmazken, neden o kararı vereyim diye düşünüyorum. işte burda cevabı buluyorum, inancımı yitirmişken, şifayı nasıl bulayım? inancımı bir çok şeye karşı yitirdiğim gerçeği ile yüzleşiyorum fark etmeden. mesela insanlara karşı inancımı yitirdim, en kötüsü bu mudur diyorum? belki ama en kötüsü her zaman vardır derim hep. demek ki en kötüsü bu değil. en kötüsü kendinize olan inancınızı yitirmenizdir. ben onu çok önce yitirdim. vazgeçtiklerimin bedelini ödeye ödeye, kabullenişlerimin üstüme çökmesini seyrede seyrede yitiriyorum.. muhakkak çıkışlarım oluyor, çabalarım oluyor. o kadar da boşvermişliği sevmem.. ama ne yapsam beyhude gibi geliyor, her çırpınışımla daha da boğuluyorum sanki.. bugün, sevgili Zafer Yazıcı ile uzun uzun hasbihal ettik. o inasancıl yanını dile getirdi, umutlardan bahsetti, hayata başkasını mutlu ederek devam edersem, daha mutlu olurum dedi. hayallerim beni ben yapar diyor, ve ekliyordu, ben insanları seviyorum dedi. insan olmayı başarabilmiş çok az kişiden birisi bence kendisi.. dürüst, inançlarından ödün vermeyen birisi. vazgeçmedi bugün benim bu ruh halimden.. herkes onun için bir önem arz ediyordu, ben de herkes aynı yerde olamaz dedim. değiştiremem bunu, ben herkesi aynı kefeye koyamam. ben de herkes ederi kadar... onun kadar optimist bakamam hayata biliyorum. hepimiz yaşadıklarımızla müsemmayız.. tabi ki herkes kendince bir hikâyeye sahip, tabi ki dersler almalıyız.. ama ben son zamanlarda epey kötü bir ders aldım hayata dair.. kırıldım mı? kırmalarına izin mi verdim diye soruyorum. izin verdim.. ve o günlerin hepsinde Zafer vardı yanımda, fark etmedi ne kadar yüreğime dokunduğunu.. varlığı ile şunu fark ettim, herkes kırılabilir, herkes hata yapabilir. hepimiz insanız .. ama ben bu defa kabuğuma çekilmeye karar verdim..bana önerisi gülümse oluyor.. sevgili terazi bizim değilse bile, benim ruhumda fırtınalar kopuyor.. bu kez toparlayamıyorum kendimi... ama varlığına teşekkür ediyorum... iyiki varsın...