bir süre kendime, kendi iç dünyama, kendi kabuğuma çekileceğim... muhtemelen, ömrüm yettikçe sana gelip bir şeyler karalarım. iç döküş olur, öylesine olur, hayata dair olur... olur da olur... nasip tabi herşey.. şu anda, çok sevdiğim bir şarrkıyı dinliyorum. Özgür Akkuş ve Gökhan Türkmen Kayıp Şehir adlı şarkıyı.. bu şarkıyı nasıl seviyorum anlatamam.. bu nasıl bir sözler bütünüdür? bilmiyorum nasılını.. bildiğimse, kendimden bulduğum izler, şarkıya yer etmiş sanki..
kızıyorum en zayıf halime diyor.. birisi de bana, sev ama çok sevme demişti, çok sevmek zayıflıktır diye de sebebini açıklamıştı... bense katılmak istemediğim ama temelde bildiğim gerçeği duymaktan rahatsız olmuştum. çünkü çok seven ben idim... zayıf olmayı kabullenmek istememem normal olsa gerekti. bense her daim dediğim söze çıktım...
" çok sevme, çok nefret edersin! " .....
öyle de oldu sanırım... çok dediğimizde, somut bir rakam olmadığından, bu çoğul tabiri açamıyorum. çok görecelidir ama benim çok tabirim, nefes alıp verirken, gülüşüme sebep ol manasında olur...
bu aralar, Küçük İskender okuyorum.. ve bu kendi iç dünyama çekilişimde, epeydir okumadığım kitaplarımı okumayı hedefliyorum. oraya sığınmazsam, ruhum isyan bayrakları açacak farkındayım... farklı şeyler yapmam lazım, bir kaç projem var, bir kaç niyetim. Allah yüzümü kara çıkarmasın diyerek hayırlısını diliyorum. umut denen kelimeyi sevmiyorum. biliyorum ki, müslümana ümitsizlik yakışmaz. ama ben burada şöyle düzeltme yapmak istiyorum. gerçekçi davranıyorum.. ümitsiz değilim.. kandırmaca mı ki bu? bir edebiyatçının laf canbazlığı mı karşıma çıkan?
yazım olarak değilse bile, edebiyatçı yönümün geliştiğinin farkındayım son zamanlarda.. edebiyat okumak, irdelemek, yapanları ya da yaptığını sananları gözlemlemek beni epey geliştirmekte. yazdıklarıma tevazudan, gerçeklik payı olduğundan belki de, şiir asla demezdim. eklentim, karalamam vs diyerek tanımlardım. son zamanlarda, utanır oldum şiir tabirini ciddi anlamda kullanmaktan... akımlar evet şu anda onları derinlemesine incelemeyi planlıyorum. hangi akıma bağlıyım acaba? romantik gibi gözüküyor.. ama romantik değilim, aşk'ı yazmaya çalışmak romantiklikten ileri geliyor olamaz sadece.. olamaz olamaz..
öğreneceğiz bakalım.. belki bir gün makale yazmaya kalkışırım, belki bir gün edebi yazılar üzerine çalışmalar yaparım. dur bakalım...
küçümsemek... küçümsenmek... son 1 haftadır bu sorgulamalardayım. küçümsedim mi ki küçümsendim diye sorasım var. soru sormaktanda nefret eder oldum ya. hayırlısı...
Küçük İskender okuyorum dedim değil mi? yarım kaldı sanırım o kısım, tıp fakültesi 5.ci sınıftan terk.. dizelerde, aldığı eğitimi vurgularken, yaralı yüreklere, kızgın gönüllere ilaç olmayı hayal etmiş miydi acaba? yoksa sadece bencillik edip, kendisini mi dile getirmişti? böyle farklılığını konuşturan ve bana acaip keyif veren, anlam katan 2.ci edebiyatçı. Elif Şafak ile dururum ciddi anlamda.. ve Jane Austen ile.. Elif Şafak dokunuyor, ruhumda gezinmemi sağlıyor, en derin, en mahrem dünyama yolculuk yapmama sebep oluyor. zaten terazi burcuyum ve sorgulamayı, irdelemeyi seviyorum. onunla hepten aşıyorum kendimi.. şairle ise kızgınlıklarımı tanıyorum bu aralar...
gidiyorum evet.. gitmeleri seviyorum. kısa bir süre belki de... belki de uzun.. kısa ve uzun kavramları göreceli sanırım.. belki 1 hafta, belki 10 gün belki 1 ay. belki de seneye dönerim.. seneye esprisi 2012'nin kapımızı çalmasıyla alakalı... dönerim kardeşimin doğum gününe tek toparlanmak dileğim... toparlanır mıyım? illa ki!!!
ben hangi kuyulardan gün yüzünü görmedim ki!! ben kaç gecenin şafaklarını parçalamadım ki... kızıyorum en zayıf halime işte... kızgınlıklarımı dizginlemek için kabuğuma gömülüyorum... ruhumla hasbihallerimde, zararlı çıkmam umarım... hoşçakal blog....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder