hava neden haarika? kapalı hava İstanbul'da, yağmur var, serin, rüzgâr var... yani beni ben yapan her güzellik toplanmış.. ben Sonbahar çocuğuyum, ondan mıdır acaba, bu denli yağmur aşığı oluşum, grileri sevişim? Bu tür havaları seven için, depresyon tanısı konuyormuş.. Depresif bir ruh haliymiş.. ilginç, ben en çok bu havalarda mutlu oluyorum, yüzüm gülüyor.. bence bu bilimsel veriler her zaman doğru olmayabiliyor..
Sonbahar'ın ayak sesleri duyulmaya başlandı sanırım... Hoş geldin...
dün gece hatta sabah 6 ya geliyordu uyudum. uzun zaman sonra, ilk kez o derece geç yattım. hayırlısı olsun, bunu sağlıksız bulanlar var, elbette uykusuzluk ciddi bir sorun.. ama işlerimi bitirirken, çay demledim taze taze, sonra o güzel çayı, bir başıma, balkonda yudumladım. binbir türlü düşünce üşüştü tabi yüreğime. hava serindi, rüzgârlıydı, yağmur vardı.. yani beni ben yapan bir havaydı.. çevredeki binaları seyrettim öncesinde, düşündüm, kaç kişi uyuyor şimdi diye, huzurlu mu uykuları, dünya telaşesi, bilinç altlarını etkileyenler kaç kişidir diye düşündüm.. gecenin sessizliği çöktü içime, huzuru dinledim.. sessizliği bölen acı bir ambulans sesiydi, Allah'ım yardım et dedim, kimin ne derdi varsa yardım et.. Senden başkasının yetersiz olduğu, senden başkasının yalan olduğu şu dünya da, bir sana sığınmalıyız dedim.. daha neler geldi aklıma, yanımda birisi olsaydı ne güzel olurdu diye de iç geçirdim açıkçası.. hayat hep yalnızlık üzerine kurulu olunca olmuyor asla..ruhen anlaştığın, o vakit sana eşlik edecek bir değer.. yoktu.. uzaklardaydı belki de o değer. belki hiç yoktu. varlığın ve yokluğun ispatı nedir ki? işte o sebeple var mıydı diye düşündüm önce, yanımda olmayan yok mudur yoksa dedim? düşünmek güzel şey vesselam.. yo olana sözüm yok, var olmak istemeyene sözüm var.. istemediğin yerde, istiyorum türküleri söylemeyin kimseye.. detone sevdalar, derin yaralar açar yüreklerde.. benim yanıma yakıştırdığım diye bir tabirim yok. yanıma herkes yakışır muhakkak.. ben herkesin yanına yakışır mıyım acaba? yalnız gitmez asla hayat.. ama yanıma kimseler gelsin de istemiyorum çoğu zaman.. kırılmak korkusu yok mu? ah o korkular! korkmazdım normalde hayattan, yada korkmazdım kırılmaktan.. ama şimdilerde çok kırıyorlar beni... en çok da en değerlilerim kırıyor.. değerlilerim demişken, en değerlilerim her zaman öncelikle kızlarım, sonrasında Reyhan'ım ve Murat'ım.. yani kardeşlerim.. sonrası mı? sonrası kendisini bilsin.. dile gelmesin yüreğim... gecenin sessizliğinde, içsel kelamlarım oldu işte böyle, daha çok şey geldi aklıma, ama her gelen akla, yazılmaz ki burada...
güzelsin ey yağmur.. rahmetsin, bereketsin.. huzursun.. afet eylemesin seni yüce Rabbim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder