mutluluk.. düşman...

Ne zaman gülmelerden yana kullansam hakkımı, umutlarım birbir yıkılır. Bilmiyorum nedenini? Yalanlara sığınmak istiyorum bazen, ben de, ben mutluyum, yok bir şey diye. Hiçbir ömür boyu beklediğiniz insan “ o “ dediğiniz birisi oldu mu? Hiç “ o “ insanı bulacağınızı hayal ettiniz mi? Sizin olacağını hayal ettiniz mi? Bir yazı okumuştum yıllar evvel, sen hiç hayallerinden sıfır aldın mı ? diye bir soruyla başlayıp bitiyordu. Ben hiç hayallerimden sıfır aldım mı? Ben hayallerim yüzünden sınıfta kaldım… Kaldığım sınıfın bir dönem olduğunu ama okulun hayat üzerine olduğunu anlamam geç sürmedi hiç.. her zaman sohbet ettiğim arkadaşlarıma şunu derim, sizi ne mutlu ediyorsa, o güzellikten vazgeçmeyin. Ama her mutluluk güzel midir işte? Ya sizi mutlu ederken, başka çiçekleri eziyorsa? Başka bahçelerin havasını çalıp, soluksuz bırakıyorsa? İrdelememek lazım bazen ama hayat bir size tabi olmuyorsa, sorgusuz sualsiz sevmeler sizi sizden eder. Ve kaçırdığımız nokta şudur bence, bizi bizden eden, bizi sevdiklerimizden de eder. Ve o vakit hiçbir mutluluk baki olmadığını canımızı acıtırcasına, kalbimizi kanartırcasına gösterir.. Mutluluk olur size düşman.. Siz hiç düşmanınızla yaşayabilir misiniz?